شعری از حافظ تقدیم به همه کسانی که یار بی وفا دارند

مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش          لیکنش   مهر   و   وفا نیست   خدایا  بدهش

*  *  *   

دلبرم  شاهد و طفل است و به بازی روزی          بکشد  زارم   و   در   شرع    نباشد   گنهش

*  *  *   

من همان  به که  از او  نیک  نگه  دارم دل          که   بدو    نیک   ندیدست   و   ندارد  نگهش

*  *  *   

بوی شیر از لب  همچون  شکرش  می آید          گر چه خون می چکد از شیوه چشم سیهش

*  *  *   

چارده  ساله  بتی  چابک   شیرین     دارم          که به  جان  حلقه  بگوش است مه چاردهش

*  *  *   

از  پی  آن   گل   نورسته    دل  ما   یا رب          خود کجا  شد  که  ندیدیم  درین   چند  گهش

*  *  *   

یار   دلدار   من  ار قلب  بدین   سان شکند          برد    زود    بجانداری     خود        پادشهش

*  *  *   

جان به شکرانه کنم صرف  گر  آن  دانه  در          صدف     سینه     حافظ   بود       آرامگهش

داغ دوری در دلم دردی هزین دارد مرا

غصه بی همزبانی می کشد آخر مرا

*  *  *

همدمی،همنفسی،میخواهد این دل چون ترا

ای  طبیب  درد  من   دانی  تو   درمان   مرا

*  *  *

در هوای  وصل  تو  پروانه سان گشتم شبی

یا بزن اتش به جانم یا بسوزد دوریت جان مرا

*  *  *

دوش  گفتی   غیر   من   باشد   تو  را  یاری    دگر

من شکستم پر شد از غم سینه ام ساختی کار مرا

*  *  *

بی قرارم آسمان امشب به حالم چاره کن

یا  بکن    خوابم  و  یا  آور  ز  ره  ماه   مرا

*  *  *

ای شب غمها دگر خوابم نمی آید مگر

چون  ماه شبهای سیه باز آوری یار مرا

*  *  *

یا  بیاور  یار  من  در  خواب  من

یا  بکن  صبح  این  شب تار مرا

*  *  *

آسمان و  شب  همه  مرحم  نباشد بر دلم

من غزل می گویم از دل درمان کنی درد مرا

*  *  *

قصد من از غزل گفتن همین باشد تو را

یا بمان با مکن و یا  خنجر  بزن  قلب مرا

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: